Chociaż wydaje się, że przygotowanie kurnika do zasiedlenia jest trudne, wdrożenie w życie zasad Dobrej Praktyki Rolniczej jest kluczowe, jeżeli zależy nam na właściwej higienie oraz czystości w czasie trwania kolejnego cyklu produkcyjnego. Prace przygotowujące pomieszczenie – ze szczególnym uwzględnieniem kwestii sanitarnych – można podzielić na sześć etapów

  1. Dezynsekcję wstępną
  2. Czyszczenie i mycie
  3. Dezynfekcję właściwą
  4. Dezynfekcję chemiczną
  5. Przygotowanie ściółki
  6. Przygotowanie końcowe.

DEZYNSEKCJA WSTĘPNA

Dezynsekcja wstępna to pierwszy etap prac przygotowawczych, jakie należy wykonać przed zasiedleniem ptaków. Ważne jest, aby zabrać się do niej jeszcze przed sprzątaniem kurnika oraz wywiezieniem obornika. Jej zasadniczym celem jest ograniczenie do minimum liczebności insektów, które jak wiadomo, mogą być nosicielami wielu chorób zakaźnych drobiu. Dezynsekcja wstępna obejmuje oprysk pomieszczenia – ścian, sufitów oraz samej ściółki. Kluczem do sukcesu jest rozpoczęcie pierwszego etapu zaraz po opróżnieniu kurnika – w możliwie najwyższej temperaturze. Dopiero potem możemy usunąć ściółkę, pomiot, a także kurz, pajęczyny i ewentualne pozostałości paszy. Przed przystąpieniem do mycia z budynku należy wynieść cały sprzęt i wyposażenie.

CZYSZCZENIE I MYCIE

W drugim etapie przyszła pora na czyszczenie sprzętu i urządzeń drobiarskich. Jego celem jest całkowita eliminacja wszystkich mikroorganizmów chorobotwórczych oraz materii organicznej sprzyjającej ich rozwojowi. W drugiej kolejności możemy zabrać się za mycie kurnika. W przypadku samego budynku najlepiej sprawdzi się woda pod odpowiednim ciśnieniem oraz starannie dobrany doń detergent. Gruntowne mycie obejmuje nie tylko sam kurnik i wszystkie jego pomieszczenia (ściany, posadzki, sufit), ale również wszelkiego rodzaju osprzęt (poidła, karmidła, wentylatory), a także dodatkowe miejsca, z którymi ptactwo nie ma styczności (pomieszczenia socjalne, magazyny, silosy). Na równi z myciem należy oczyścić i zdezynfekować systemy pojenia.

DEZYNFEKCJA WŁAŚCIWA

Kiedy kurnik, wszystkie myte pomieszczenia, a także sprzęt i maszyny wyschną, można przystąpić do trzeciego etapu – dezynfekcji właściwej. Niezwykle ważne jest, aby przebiegał on na suchej powierzchni. Wilgoć negatywnie wpływa na stężenie preparatu, obniżając m.in. skuteczność działania stosowanego detergentu. Dobór środków chemicznych zależny jest od gatunku hodowanego drobiu. Kwestia ta ustalana jest indywidualnie z właścicielem obiektu. Po wykonaniu gruntownej dezynfekcji właściwej przychodzi pora na: wypalanie posadzki oraz białkowanie posadzki i ścian roztworem wapna (dokładnie w tej kolejności). Starannie przeprowadzone czynności niwelują ryzyko rozwoju bakterii, wirusów oraz pierwotniaków.

DEZYNFEKCJA CHEMICZNA

W etapie czwartym szczególnie ważny jest dobór środków chemicznych. Do dezynfekcji należy stosować wyłącznie zatwierdzone, certyfikowane preparaty zwalczające bakterie i wirusy właściwe dla drobiu. Proces ten trwa stosunkowo długo. Po jego wykonaniu należy bowiem szczelnie zamknąć kurnik i wszystkie przynależne doń pomieszczenia i zostawić je na minimum dobę tak, by substancje czynne zawarte w preparatach mogły zacząć działać. Oczywiście, w tym czasie nie zaleca się włączania wentylacji.

Dezynfekcja i dezynsekcja kurników dotyczą – jak sam tytuł wskazuje – konkretnego pomieszczenia/budynku. Równolegle do etapu czwartego należy przeprowadzić dezynfekcję powierzchni kurnika sportaza, a także gruntowne oczyszczanie otoczenia budynków inwentarskich. Szczególną uwagę warto zwrócić na wewnętrzne drogi fermy. Prawidłowe wykonanie obu procedur (zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz) ogranicza ryzyko wystąpienia chorób drobiu, oddziałuje na optymalizację wydajności ptaków, wpływa na ich dobrostan, a dodatkowo zapewnia bezpieczeństwo żywnościowe.

PRZYGOTOWANIE ŚCIÓŁKI

Zdezynfekowany chemicznie kurnik należy dokładnie wywietrzyć. Dopiero w następnej kolejności można rozpocząć rozkładanie słomy na podłodze. Każdy właściciel fermy wie, że jakość surowca ma ogromne znaczenie. Słoma winna być sucha – pozbawiona wilgoci, grzyba czy próchna, a także domieszki traw, roślin trujących, ziemi czy innych nieczystości. Grubość podścieliska zależna jest od pory roku – w miesiącach ciepłych nie powinna przekraczać pięciu centymetrów, zimą natomiast winna oscylować w granicach 8-9 centymetrów. Pokryty słomą kurnik można poddać finalnej części dezynfekcji tzn. gazowaniu.

PRZYGOTOWANIE KOŃCOWE

Przygotowanie kurnika do kolejnego cyklu produkcyjnego dobiega końca. Na kilka dni przed przyjęciem ptaków, budynek należy nagrzać do około 30 stopni Celsjusza tak, by posadzka osiągnęła pożądaną temperaturę. Ostatecznie pozostaje nam rozwinięcie papierów dla piskląt, na które nasypiemy paszę.